| Ég er einn á gangi og hugsanir mínar hljóðar |
|
|
hverfa inn í rökkvaðan skóg þess sem liðið er. |
|
|
Mitt stolt er að vera sonur þessarar þjóðar. |
|
|
En þjóðin er ekki líkt því eins stolt af mér. |
|
|
|
Í þögulli auðmýkt og tilbeiðslu stend ég og stari: |
|
|
hér stendur það skráð, sem þeir ortu hver fyrir sig, |
|
|
hinir þjóðfrægu menn og hinn þungbúni nafnlausi skari. |
|
|
En þjóðin kann ekki nokkurt ljóð eftir mig. |
|
|
|
Sólo sama og fyrsta erindi |
|
|
| |
Og andspænis samstilltum verknaði huga og handa |
|
| |
í hrifni og undrun ég stansa við ótmál hvert. |
|
| |
Sjá, þannig skal vandað til þess, sem á lengi að standa. |
|
| |
En þjóðin veit, að ég hefi ekkert gert. |
|
|
| |
Og samt er mitt líf aðeins táknmynd af þessari þjóð, |
|
| |
og þjóðin sem heild er tengd við mitt ókunna ljóð. |
|
|
|
eftirspil sama og fyrsta erindi |
|
Home
