|
|
|
Einn ég stend nú við stýrið og vaki. |
|
|
Stjörnubjartur nú himininn er. |
|
|
Allt er hljótt og minn hugur hann sífellt fer |
|
|
heim til hennar sem kærust mér er. |
|
|
|
Ó, hve hugljúft er hennar að minnast |
|
|
heitra faðmlag’ og hamingjugnótt |
|
|
eftirvænting um æðarnar seitla |
|
|
ég sný áleiðis heim nú í nótt. |
|
|
|
Því sem sjómaður sigli ég um hafið |
|
|
og af sjónum ég heim aftur sný. |
|
|
|
hafið lokkar og laðar á ný. |
|
|
|
Og ég veit að þú skilur mig vina, |
|
|
ég verð að hlýða því kalli er mér ber, |
|
|
því hafið sífellt ólgar og niðar |
|
|
og ólgar líka í blóðinu í mér. |
|
|
|
Því sem sjómaður sigli ég um hafið |
|
|
og af sjónum ég heim aftur sný. |
|
|
|
hafið lokkar og laðar á ný. |
|
|
hafið lokkar og laðar á ný. |
|
|
Home
