| Það dimmir og hljóðnar í Davíðsborg, |
|
|
í dvala sig strætin þagga. |
|
|
Í bæn hlýtur svölun brotleg sál |
|
|
frá brunni himneskra dagga. |
|
|
Öll jörðin er sveipuð jólasnjó |
|
|
og jatan er ungbarns vagga. |
|
|
|
Og stjarna skín gegnum skýjahjúp |
|
|
með skærum lýsandi bjarma. |
|
|
Og inn í fjárhúsið birtan berst |
|
|
og barnið réttir út arma, |
|
|
en móðirin, sælasti svanni heims |
|
|
hún sefur með bros um hvarma. |
|
|
|
Og hjarðmaður birtist, um húsið allt |
|
|
ber höfga reykelsisangan. |
|
|
Í huga flytur hann himni þökk |
|
|
og hjalar við reifarstrangann. |
|
|
Svo gerir hann krossmark, krýpur fram |
|
|
og kyssir barnið á vangann. |
|
Home
