|
|
|
Þétt mér við hlið situr Heiða en við |
|
|
|
Við höfum þann sið að við sitjum í bið |
|
|
yfir sorgum er best að þegja |
|
|
|
Það var ekki neitt eitt sem að öllu fékk breytt |
|
|
ekkert sem hægt er að telja |
|
|
Þykir mér það víst leitt en allt sem ég get veitt |
|
|
er víst til að hana að kvelja |
|
|
| |
Og nú falla af trjánum blöð og þau föla mynda tröð |
|
| |
sem ég feta svo burt frá þér |
|
| |
Það er aftur komið haust þó ennþá blási vindar laust |
|
|
|
|
|
|
Þú veist hvað ég vil ef þú vilt vinna yl |
|
|
|
Því ég á ekkert til og ég ekkert nú skil |
|
|
við skulum ei sporin mín þyngja |
|
|
| |
Og Heiða var mér flóð og fjara |
|
| |
en við fegurst vorum meðal para |
|
| |
en hún var lygin, sönn og köld og hlý |
|
| |
já hún var mér allt og engin orð eru nógu dýr |
|
|
|
Þó er eitt sem er vel og það aldrei ég fel |
|
|
og enginn því frá mér stelur |
|
|
Ég á frjálst hugarþel og þar minningu el |
|
|
og ákveðin stúlka þar dvelur |
|
|
| |
Og nú falla af trjánum blöð og þau föla mynda tröð |
|
| |
sem ég feta svo burt frá þér |
|
| |
Það er aftur komið haust þó ennþá blási vindar laust |
|
| |
og enn geng ég burt frá þér |
|
| |
Þó þú sért ei lengur mín og engin ábyrgð sé víst þín |
|
|
Home
