| Ó, borg mín, borg, ég lofa ljóst þín stræti, |
|
|
þín lágu hús og allt, sem fyrir ber. |
|
|
Og þótt svo tárið oft minn vanga væti, |
|
|
er von mín einatt, einatt bundin þér. |
|
|
Og hversu, sem að aðrir í þig narta, |
|
|
þig eðla borg, sem forðum prýddir mig, |
|
|
svo blítt, svo blítt, sem barnsins unga hjarta, |
|
|
er brjóst mitt fullt af minningum um þig. |
|
|
| |
Ég gleðst í þér, þó ber ég vangann bleyttan |
|
| |
af beiskum tárum, hér á þessum stað. |
|
| |
En hversvegna ég geng og græt mig þreyttan? |
|
| |
Guð á himnum, einn, veit bezt um það. |
|
|
|
Það fór nú svo, ég féll í þína arma; |
|
|
þú fræddir mig um Guð, sem önnur börn. |
|
|
Þú átt svo margt, sem mýkir lífsins harma, |
|
|
og meðal annars þína fögru tjörn. |
|
|
Svo áttu líka landsins beztu drengi, |
|
|
sem lifa spart og taka aldrei lán. |
|
|
Ó, litla borg, ég gleð mig við þitt gengi, |
|
|
en græt mig þreyttan yfir Köbenhavn. |
|
|
|
Já, tjörnin þín er tjarna bezt í heimi. |
|
|
Við tjarnarendann landsins dýrsti rann, |
|
|
og að ég ekki álftum þínum gleymi, |
|
|
sem einn af beztu sonum þínum fann. |
|
|
Og hvílíkt djásn er ei sá helgi hringur? |
|
|
hólminn, þar sem krían á sitt skjól. |
|
|
Ó, ljúfa borg, ég lofa allt þitt glingur, |
|
|
sem liggur fágað kringum Arnarhól. |
|
|
| |
Sjá glingur þitt er gjöf úr helgum sjóði, |
|
| |
sumt glitrar eins og helgilín í kór. |
|
| |
Það minnir mig í litum og í ljóði |
|
| |
á lítinn dreng, sem þráði að verða stór. |
|
|
|
Og fyrir þig ég vil svo gjarnan vinna, |
|
|
vinna þér, sem aðeins fáum ber. |
|
|
Þú hefur eflaust öðrum meira að sinna, |
|
|
en ansa slíkum kjánaskap úr mér. |
|
|
Ó, fyrirgefðu, ef flónskar bænir ynnu |
|
|
á fjötrunum, sem liggja mér um háls. |
|
|
En auðvitað á enginn rétt á vinnu |
|
|
og efalaust er bezt að vera frjáls. |
|
|
|
Þótt aldrei muni óskir mínar rætast, |
|
|
um öll þín beztu dýrlegheit ég syng. |
|
|
Ég lofa það, sem líf mitt gerði sætast, |
|
|
þinn ljósa dag og bláa fjallahring. |
|
|
Og ávallt hoppar hjarta mitt af kæti, |
|
|
ef horfi ég á gullnu torgin þín. |
|
|
Ó, borg, mín borg, ég lofa ljóst þín stræti, |
|
|
þín lágu hús, þitt gull og brennivín. |
|
|
| |
Ó, ljúfa borg, ég lofa einnig hrærður |
|
| |
loftið blátt – og drekk því gullna skál, |
|
| |
því aldrei mun ég svo í fjötra færður, |
|
| |
að fegurð þín ei gleðji mína sál. |
|
|
|
Þótt ávallt sértu einhvern vegin skrýtin |
|
|
og ofurlítið stolt af þinni sól; |
|
|
ég geri mig í góðu við þig lítinn |
|
|
og gala nafn þitt vítt um heimsins ból. |
|
|
Um síð, um síð ég kem og krýp þér aumur |
|
|
og kyssi jafnvel hörðu stræti þín. |
|
|
Því af þér fæddist lífs míns ljósi draumur, |
|
|
eitt lítið barn og það var ástin mín. |
|
|
|
Því um það bil, sem illar vættir sóttu |
|
|
á minn skrokk, með djöfullegar klær, |
|
|
hún kom til mín sem draumur á dimmri nóttu |
|
|
með drengjakoll og leir um berar tær. |
|
|
Og ennþá hlýnar hugur eins af kæti, |
|
|
ef hugur þess nær tengd við barnið sitt; |
|
|
því mun ég, borg mín, lofa lengst þau stræti, |
|
|
sem liggja á víxl í gegnum hjarta mitt. |
|
|
|
Home
