| Tíminn flýgur áfram og hann teymir mig á eftir sér |
|
|
og ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert hann fer. |
|
|
En ég vona bara að hann hugsi svolítið hlýlega til mín |
|
|
og leiði mig á endanum aftur til þín. |
|
|
|
Ég gaf þér forðum keðju úr gulli um hálsinn ’þinn, |
|
|
svo gleymdir þú mér ekki í dagsins amstri nokkurt sinn. |
|
|
Í augunum þínum svörtu horfði ég á sjálfan mig um hríð |
|
|
og ég vonaði að ég fengi bara að vera þar alla tíð. |
|
|
| |
Það er margt sem angrar en ekki er það þó biðin |
|
| |
Því ég sé það fyrst á rykinu, hve langur tími er liðin. |
|
| |
Og ég skrifa þar eitthvað með fingrinum sem skiptir öllu máli. |
|
| |
Því að nóttin mín er dimm og ein og dagurinn á báli. |
|
|
|
Já, og andlitið þitt málað. Hve ég man það alltaf skýrt, |
|
|
augnlínur og bleikar varir, brosið svo hýrt. |
|
|
Jú ég veit vel, að ókeypis er allt það sem er best. |
|
|
En svo þarf ég að greiða dýru verði það sem er verst. |
|
|
| |
Ég sakna þín í birtingu að hafa þig ekki við hlið mér |
|
| |
og ég sakna þín á daginn þegar sólin brosir við mér. |
|
| |
Og ég sakna þín á kvöldin þegar dimman dettur á. |
|
| |
En ég sakna þín mest á nóttinni er svipirnir fara á stjá. |
|
|
|
Svo lít ég upp og sé við erum saman þarna tvær |
|
|
stjörnur á blárri festingunni sem færast nær og nær. |
|
|
Ég man þig þegar augun mín eru opin, hverja stund. |
|
|
En þegar ég nú legg þau aftur, fer ég á þinn fund. |
|
Home
