| (Úr: Þið munið hann Jörund) |
|
|
|
Í sal Hans Hátignar konan kom, |
|
|
en konan eitthvað domm var. |
|
|
Þá tók Hann stóra flösku fram; |
|
|
í flösku þeirri romm var. |
|
|
| |
Og konan gladdist, og kóngsins drykk |
|
| |
hún kurteis að vörum sér bar. |
|
| |
Svo bauð hann henni að breskum sið |
|
| |
að bragða hjá sér viskíið, |
|
| |
en hellti þó sérríi saman við, |
|
| |
því Hann séntilmaður var, |
|
| |
því að séntilmaður Hann var. |
|
|
|
Hann bauð henni sæti við borð úr eik |
|
|
og breskum réttum hlaðið. |
|
|
Já, þar var bæði beikon og egg |
|
|
|
| |
Og konan gladdist og gleypti fljótt |
|
|
| |
því rétt sem aðrir íslenskir |
|
| |
hún aldrei hafði neitt bragðað fyrr |
|
| |
nema gellur og hausa og graðhestaskyr |
|
| |
eða grásleppur kasúldnar. |
|
| |
Slíkt er talið þjóðlegt þar. |
|
|
|
Af víni konan var orðin ör |
|
|
og augun tekin að glansa. |
|
|
Þá bukkaði kóngur og beygði sig |
|
|
og bauð henni upp að dansa. |
|
|
| |
Og konan með brosi því boði tók |
|
| |
og blævænginn sundur dró. |
|
| |
Og út á gólfið þau liðu létt |
|
|
| |
og konan var orðin svo kókókett |
|
|
| |
troppó forte, allegrettó. |
|
|
|
Og nóttin kom, og konan sig |
|
|
|
(en reyndar þó, hún furðu fljótt |
|
|
var farin alveg hreint úr). |
|
|
| |
Og kóngur í hjartanu fögnuð fann |
|
|
| |
því brjóst hennar voru býsna stór, |
|
| |
og barmurinn reis eins og ólgusjór, |
|
| |
en sjálfur úr engu samt Hann fór, |
|
| |
því Hann séntilmaður var, |
|
| |
því að séntilmaður Hann var. |
|
Home
