| Það er svo afstætt að finna til |
|
|
því stundum virðist lífið mér í vil. |
|
|
Í mínum heimi var aðeins eitt |
|
|
að hygla mér og mínum yfirleitt. |
|
|
|
Á hverju kvöldi á einhverjum bar |
|
|
hið ljúfa líf af hörku stundað var. |
|
|
Forboðnar ástir mig gátu seitt |
|
|
og þúsund andlit saman runnu í eitt. |
|
|
| |
Ég hef skilið eftir brostið hjarta. |
|
| |
Ég hef skilið eftir opið sár |
|
| |
og ég veit að ég á ekkert eftir |
|
| |
nema sjálfan mig og beyskjutár. |
|
|
| |
Ég hef vakið hjá þér falskar vonir. |
|
| |
Ég hef brugðist þér á allan hátt. |
|
| |
Það er af sem áður, en ég þráast, |
|
| |
Segðu að þú takir mig í sátt. |
|
|
|
|
Tíminn er floginn á annan stað |
|
|
Í hita leiksins engann grunar það. |
|
|
Ég valdi glysið og gerði gott |
|
|
lék mér við Kölska fram á rauða nótt. |
|
|
|
Endrum og sinnum bráði af mér |
|
|
í hugskotum þar birtist mynd af þér. |
|
|
En ég var fastur í flæktum vef |
|
|
sem allir aðrir höfðu fyrirséð. |
|
|
| |
Ég hef skilið eftir brostið hjarta. |
|
| |
Ég hef skilið eftir opið sár |
|
| |
og ég veit að ég á ekkert eftir |
|
| |
nema sjálfan mig og beyskjutár. |
|
|
| |
Ég hef vakið hjá þér falskar vonir. |
|
| |
Ég hef brugðist þér á allan hátt. |
|
| |
Það er af sem áður, en ég þráast, |
|
| |
Segðu að þú takir mig í sátt. |
|
|
|
Hvers virði er frægðin og heimsins prjál? |
|
|
Einmana sál hún veslast upp og deyr. |
|
|
| |
Ég hef skilið eftir brostið hjarta. |
|
| |
Ég hef skilið eftir opið sár |
|
| |
og ég veit að ég á ekkert eftir |
|
| |
nema sjálfan mig og beyskjutár. |
|
|
| |
Ég hef vakið hjá þér falskar vonir. |
|
| |
Ég hef brugðist þér á allan hátt. |
|
| |
Það er af sem áður, en ég þráast, |
|
| |
Segðu að þú takir mig í sátt. |
|
Home
