| Fullvel man ég fimmtíu ára sól, |
|
|
fullvel meir en hálfrar aldar jól. |
|
|
Man það fyrst er sviptur allri sút |
|
|
sat ég barn með rauðan vasaklút. |
|
|
|
Kertin brunnu bjart í lágum snúð, |
|
|
bræður fjórir áttu ljósin prúð. |
|
|
Mamma settist sjálf við okkar borð, |
|
|
sjáið, ennþá man ég hennar orð: |
|
|
|
„Þessa hátíð gefur okkur Guð, |
|
|
Guð hann skapar allan lífsfögnuð, |
|
|
án hans gæsku aldrei sprytti rós, |
|
|
án hans náðar dæi sérhvert ljós. |
|
|
|
Þessi ljós sem gleðja ykkar geð |
|
|
Guð hefur kveikt svo dýrð hans gætuð séð. |
|
|
Jólagleðin ljúfa lausnarans |
|
|
leiðir okkur nú að jötu hans." |
|
|
|
Síðan hóf hún heilög sagnamál, |
|
|
himnesk birta skein í okkar sál. |
|
|
Aldrei skyn né skilningskraftur minn |
|
|
skildi betur jólaboðskapinn. |
|
|
Home
