(Úr „Dýrunum í Hálsaskógi“) |
|
|
Ég raula raunakvæði um ref einn, |
|
|
Í græðgi vill hann gleypa |
|
|
Já, þetta´er sorgarsöngur |
|
|
því hæ fallera faddirúlann ræ, |
|
|
|
Einn dag hann var á veiðum |
|
|
þá rak hann gular glyrnur |
|
|
„Ég tek þig!“, sagði tæfan þá, |
|
|
Hæ fallera faddirúllan ræ, |
|
|
|
Þá varð hann fúll á svipinn |
|
|
|
|
Svo tautar hann við sjálfan sig; |
|
|
Hæ fallera faddirúllan ræ, |
|
|
|
|
|
Þú heyra skalt hvað skeði |
|
hjá skrögg er vikan leið: |
|
|
|
Hæ fallera faddirúllan ræ, |
|
|