| Mitt land - það er einbúi í hafi |
|
|
hins svala og blástirnda norðurs: |
|
|
þar svarraði úðahvítt brim |
|
|
við hornbjörg og þrotlausa sanda. |
|
|
|
Og þjóð mín var huldan í dalnum |
|
|
sem starði út í ráðgátu fjarskans |
|
|
með gaddaðan hvítserk í bak |
|
|
og logandi hekluna fyrir. |
|
|
|
Að sólhvörfum skyggði í álinn |
|
|
- þá kvað hún sig umlokin myrkri |
|
|
í sátt við þá gerningahríð |
|
|
og barðist sem kóngsman við dauðann. |
|
|
|
Í sléttubönd vatnsfelld og stöguð |
|
|
hún þrautpíndan metnað sinn lagði |
|
|
í stuðla hún klauf sína þrá |
|
|
við höfuðstaf gekk hún til sauða. |
|
|
|
|
því dýrari háttur á tungu: |
|
|
við neistann frá eddunnar glóð |
|
|
hún smíðaði lykil úr hlekknum. |
|
|
|
Loks opnaðist veröldin mikla |
|
|
og huldan steig frjáls út úr dalnum |
|
|
- þá stökk hennar rím eins og steinn |
|
|
|
Home
