Glámur minnti á mann sem kom úr jötu |
|
merkastur varð hann eftir að hann dó. |
|
Hann lagði margan stein í Grettis götu |
|
en grimmastur var augasteinninn þó. |
|
|
Í Drangey liggur líkaminn á Gretti |
|
uns líður þungur pillusvefn á brá |
|
og flykkið vaknar allt á einu bretti |
|
er að fara að teygja úr sér en þá: |
|
|
lyftir Glámur gleraugum af nefi |
|
og Grettir verður undireins við það |
|
svo hræddur að hann heldur varla slefi |
|
og hefur varla talfærin úr stað. |
|
|
En stynur loks er glyrnurnar í Glámi |
|
gefa honum ofurlítið frí. |
|
„Vertu' ekki að horfa svona alltaf á mig' |
|
ef þú meinar ekki neitt með því.“ |
|