Close
Add this song to My favourites Printable version
View chords

Ástarsaga

Send an Email if you know who the song-composer is
Lyrics author: Jónas Friðrik


Hann var á leiðinni á ball 
léttur og hress 
og leið bara skratti vel 
er eina dýrðlega þá 
dúkku hann sá 
og drengurinn fór hreinlega í mél. 
Hann skipti um lit, 
var orðin alveg bit, 
allt í burtu fór hans litla vit 
ó, já, hann fékk ógnarverk 
því ástin sló svo heit og sterk. 
Hún var sæt satt var það, 
þú sjá munt hvergi á einum stað 
yndisþokka eins og þann 
svo ei sé minnst á líkamann. 
Undurdjúpu augun blá 
vor' eins og tjarnir með svönum á 
hárið síða hafði lit 
sem hland í kopp´, eða sólarglit. 
Engin lína þar 
öðrum línum betri var 
hver lína, lína mjúka 
sem langar manni að strjúka. 
Ó, ó hún var mittismjó, 
en meira af öðru hafði 
og ekkert af því lafði 
sem ýmsa hendir þó. 
Og hann sagði æi, hérna, ó, ég meina sko 
ættum við.Ó, fyrirgefðu. Aftur sko. 
En ég meina að ég vilji, að þú skiljir mig 
og þú sjáir að ég þrái að fá þig. 
Hún horfði í fyrstu hissa á hann, 
hugsaði sér kanski að slá hann. 
Það var ekki sjón að sjá hann, 
sótrauðan og nærri bláan, 
með kærleiksblik í öðru auga 
andvarpandi hrúgu taug' 
og titrand' af ást. 
Eftir þögn sem orðið hafði ógnarlöng 
upphóf pían sína rödd og sagði ströng: 
Já, svei, svei, akkúrat, já, ónei, sko, 
ef ég einhvern vill nú sko, það er ekki þú. 
En hún orðum sínum eftir sá 
því ólmur sagði gæinn þá: 
Já, sko, ég hleyp í sjóinn og hengi mig 
ef hreppi ég ei þig. 
Og það var auðséð mál 
að bæði af lífi og sál 
meint'ann sérhvert orð 
af ást hann ærður var 
alveg til frambúðar. 
Við að sjá þá ólmu ást 
ungu hjarta kuldinn brást 
og svo varð hún öll svo undarlega heit. 
Eins og lítill lækur þiðnar 
þegar losna vetrarbönd 
eins og gróa gullin smáblóm 
þegar geislar kyssa lönd. 
Eins fór sól um sálu hennar 
eins fór söngur brjóstið í 
og hún átti alltsvo ekki 
aftukvæmt úr því. 
Og henni þótti ósköp ljótt 
ef hennar vegna dæi'ann þessa nótt 
Því hann var, það hún sá, 
þægilegur að horfa á. 
Og svo þá til svars 
sagði ósköp hljótt: 
Ég held þú ættir ekki að deyja allt of fljótt. 
Hann skildi ekki fyrst, en skildi svo 
og skildi þá uppá nýtt 
svo leit hann þá hennar augu í 
eitt andartak hreint og blítt. 
Ekkert auga þar, 
augum hennar fegra var 
hver glampi gullin saga 
um góða nýja daga. 
Ó, ó, og það andartak 
var alveg hreint rétt fyrirtak, 
augun eldum skutu, 
og í tárum flutu, 
í hjörtum heyrðist brak. 
Hann steig skref og hún steig skref, 
þau hikuðu og þá hún nam staðar, 
hann stóð kyrr og henni brá. 
Og þau horfðu upp í loftið eða á götustein,
og í þessum heimi voru alein. 
En þetta hik entist stutt 
aftur af stað álpuðust bæði þar 
í rauðri þoku hún sá já, 
horfði þar á hönd sem að framrétt var. 
Og í móti honum 
fékk meyjan rétt 
sína mjúku hönd, 
ó hve hún var létt. 
Þessi fyrsta snerting 
svo ferleg var 
að flæktust undir 
þeim lappirnar. 
Þau liðu síðan í ljúfum draum 
inn í ljóshræða sumarnótt. 
Sagan er á enda hér 
um áframhaldið þagað er. 
Hvernig var og hvernig fór 
og hvað var gert, er spurning stór. 
Engan varðar um það neitt 
hvað undir morgun voru þreytt 
eða hvort sú ólma ást 
|:einhverntíma sveik og brást.:|



    Go back
Nothing has been written about this song.
You must be a registered user to be able to post a message