| Dag einn þegar allt er með felldu í afdalnum |
|
|
Býst Eyólfur bóndi að huga að sækúnni í hafinu. |
|
|
Með herðakistil og klumbufót sinn þjóðkunnann, |
|
|
klöngrast hann leið sína hnjótandi í skósíðu trafinu. |
|
|
|
Ekki hefur Eyólfur lengi dorgað |
|
|
þegar einhyrningur kynja- og kostagripur |
|
|
með gullbúinn söðull glitrandi silfurmél |
|
|
gneggjar og prjónar í fjallsrót svo fimur og lipur. |
|
|
|
Eyólfur bóndi hlíðir kalli klársins. |
|
|
Kýr úr sjó víkja úr huga nokkra hríð. |
|
|
Staulast í átt til dýrsins grandvar og gætinn. |
|
|
Grunar margt sitt og læðist á sveig upp í hlíð. |
|
|
|
Einhyrndur jórinn lætur sér fátt um finnast. |
|
|
Fretar hátt, þekkir bóndans græðgi stóra. |
|
|
Bíður með stolti hins bragðvísa furðudýrs |
|
|
búra sem nálægist kominn á fætur fjóra. |
|
|
|
Fágæt skepnan skimar líkt og dreymin |
|
|
skásettum augum í kringum sig kankvíslega. |
|
|
Bóndi hyggst grípa í fax en finnur ekki. |
|
|
Fákur er horfinn á veg allra vega. |
|
|
|
Rís upp Eyólfur einhyrningur er í braut. |
|
|
Óborin von í brjósti dauðanum deyr. |
|
|
Röltir niður brattann til beljandi hafsins. |
|
|
Bíður eilífð en sækýr er ei meir. |
|
|
|
Gengur til náða nákaldur sefur óvært. |
|
|
Napurlegir draumar sækja hann heim. |
|
|
Þramma óraveg yfir sjö fjöll og sjö höf. |
|
|
Í sífelldri leitinni að furðudýrum tveim. |
|
|
|
Ókátur bóndann árrisull að venju. |
|
|
Í öfugum sokknum spýtir mórauðu, hlær. |
|
|
Mýgur í hlaðið til veðurs á tíkartríni |
|
|
tárum boga sem glitrar í lofti skær. |
|
|
|
Dagur er risinn rauðir draumar bláir. |
|
|
Riða til falls fyrir gný hins hraðfleyga hana. |
|
|
Mál er að linni óræðum ógnum sólar. |
|
|
Sem náttvirtum vindum fláræður beiskan bana |
|
|
|
Gnæfir tindur slútir yfir útihús. |
|
|
Alda hafsins brotnar á bæjarvegg. |
|
|
Hvort er oss vært í votri gröf og kaldri, |
|
|
eða af öðrum skekinn og grýttri við fjallsins egg? |
|
|
|
Þagnar bóndi, þögul tík og sólin. |
|
|
Þögn ríkir einráð yfir landi og þjóð. |
|
|
Grýpur þá staf og staulast niður veginn. |
|
|
Stefnir í allar áttir og enga þó. |
|
|
|
Í sturlunnar móðu hverfa fjöll og firð. |
|
|
Fetar sig naumlega bóndi á marflatri sléttu. |
|
|
Hnýtur, rís á fætur húna velli. |
|
|
Finnur sér enga leið að ganga með réttu. |
|
|
|
Nóttin hnýgur björt og bleikra ljósa. |
|
|
En blátt mun og daga lilju myrkrið ríkja. |
|
|
Veglaus slétta teygir sig ókunnar áttir. |
|
|
Eyólfur fetar sig, aldrei að eigi víkja. |
|
|
|
„Velkominn Eyólfur!” Óðinn fagnar gramur. |
|
|
Andskeittar kenndir stríða um völd í hug. |
|
|
„Vel”. Mælti Eyólfur. „Ei er til ölsetu boðið, |
|
|
etjum saman nú kappi voru og dug.” |
|
|
|
Kvöldar, haustar, dagar dimmra nátta. |
|
|
Dúsir í fagnaðarhlekkjum dýflissuglaum. |
|
|
Óðinn bónda og býður lúðurhljómsins. |
|
|
Biblíufélagið gefur honum gaum. |
|
Home
