| Undir súðinni sitja skáldin og skála |
|
|
og byggja sér huglæga borg. |
|
|
Þar kryfja til mergjar mál allra mála |
|
|
og stúdera gleði og sorg. |
|
|
Hvort heimurinn deyi, hvað spádómur segir |
|
|
um manninn sem blóðmerkið ber. |
|
|
|
|
Og hvort almættið yfirleitt sér. |
|
|
|
|
ég skil þig svo déskoti vel. |
|
|
|
|
|
Hann næðir að norðan í hug okkar beggja |
|
|
þó sólskinið sýni sig oft. |
|
|
En ofstuðlað mannlífið býr milli veggja |
|
|
og hrópar á ferskara loft. |
|
|
Því þótt heimurinn dansi og augun þín glansi |
|
|
ég skil þig samt helvíti vel. |
|
|
|
|
Og almættið ekki neitt sér. |
|
|
|
|
ég skil þig svo déskoti vel. |
|
|
|
|
|
Það er samdóma álit allra sem hugsa |
|
|
að best sé að vita sem minnst. |
|
|
Og menningarpostular allra mest gusa |
|
|
þó vaði þeir alla tíð grynnst. |
|
|
Þá alls konar Thórar með væntingar stórar |
|
|
|
Og alþýðan gónir, en á toppnum þó trónir, |
|
|
ljós sem á sannleikann skín. |
|
|
|
|
ég skil þig svo déskoti vel. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Home
