|
|
Skömmu fyrir sólsetur sé ég miðnættið sigla að |
|
|
|
leita skjóls í minningum liðins tíma |
|
|
|
Varir mínar hreyfast, sérð þú það |
|
|
|
Andlit mitt sem frosin gríma |
|
|
|
Ur tóminu heyri ég spámannsins orð |
|
|
|
Dæmir þú aðra er enginn tími til að elska |
|
|
|
’Eg spyr með augunum verð ég dæmdur fyrir morð |
|
|
|
á sjálfum mér taki ég enga sénsa |
|
|
|
|
Ef ég þytfti ekki að gíska |
|
|
|
ef ég þyrfti ekki að gíska |
|
|
|
|
|
það sem ég gæti hafa gert |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Frá angurværum skuggum til verksmiðjufriðar |
|
|
eru fuglarnir frjálsir spyr ég sjálfan mig |
|
|
því þó vindar blási er eins og þeim ekkert miði |
|
|
með hlekki himins vafða um sjálfan sig |
|
|
þegar húma tekur spyr ég hjarta mitt í trúnaði |
|
|
hver er tjáning ástarinnar og það svarar þögnin |
|
|
vissurðu það ekki að ástin er tjáning þagnatinnar |
|
Home
