Close
Without images of chords Without chords Add this song to My favourites Printable version
View chords

Björt ljós, borgarljós

Song composer: Megas
Lyrics author: Megas


Ég er fæddur undir „Fjallinu“ 
en mér féll ekki líf í sveit.
Mér fannst búskapurinn baslið tómt 
en borgin gefa fyrirheit.
Og með þungri og vaxandi þrá, 
þangað hugurinn leit.
Svo eyrði ég loks ekki lengur 
ég hafði látið mig dreyma nóg.
Ég fékk ekki fararleyfi. 
- Fór ég þó.
Og yfir fjöll og firnindi 
að finna gæfuna þar sem hún bjó.
Svo sá ég borgina bera við blámann; 
það ver tekið að rökkva.
Ég féll í stafi af fögnuðin. 
Ég fann hvorki heimþrá né klökkva.
Og á kaf í leiftrandi ljóshafið 
lét ég mig sökkva og sökkva.
            Björt ljós, borgarljós! 
            Þið blekktuð mig eins og alla fyrr og síðar.
            Váljós, villuljós! 
            Ég verð í þessum sporum dagshríðar.
            Ég hata ’þig borg eins og hjartað í brjósti mér, 
            því hendurnar ’þínar banvænu eru svo blíðar.
Ég var sonur bóndans á bænum 
með blá augu og ljósa lokka.
Og „drottningar“ gera sér dælt við mig, 
þær vilja dufla við litla „hnokka“
Þær hvísla’ að mér hásar: „Þú ert svo hrár og ferskur 
hjartað mitt! Láttu nú klárinn ’þinn brokka!“
Og með koss á kirsuberjavörum 
kúri ég mig hjá ’þeim öllum
með „augnskugga, maskara, eye-liner“ 
ættaður lengst ofan úr fjöllum.
„Þú ert svo krúttlegur hvísla ’þær 
- og kominn af tröllum.“
Og þyngdaraflið það örmagnast 
tíma’ og eilífð er varpað fyrir róða
og það snjóar „ómynni“ og „alsælu“ 
upp af speglinum góða
og björt ljósin þau blinda mig. 
En á borgina felur móða.
            Björt ljós, borgarljós! 
            Þið blinduðuð mig eins og alla fyrr og síðar.
            Váljós, villuljós! 
            Ég verð í þessum sporum dagshríðar.
            Ég hata ’þig borg eins og hjartað í brjósti mér, 
            því hendurnar ’þínar banvænu eru svo blíðar.
Ég hef ekki lengur mína lokkandi brá. 
Lífið tók ’hana frá mér.
Sú litla og stopula stund sem ég stóð hér við 
’hún er skráð öll á’ mér
og til þess eru vítin að varast ’þau. 
Það vill enginn lengur sofa hjá mér.
Og þannig fór um ferðina mína: 
Hún er fljót! Sögð er restin.
Á klósettinu á stöðinni þar sit ég og svitna. 
Þeir segja að ’það sé pestin.
En dauðinn hann hinkrar við dyrnar. 
Ó drottinn minn! Bara’ að ég væri laus við frestinn.
Það er dimmt þó sé ég dálítið til 
því á dyrnar er komin rifa
Ég hlusta eftir hljóði. 
Ég heyri klukkuna tifa.
Það er sjálfsagt nokkuð síðbúið: 
„En svo læra menn að lifa!“



    Go back
Nothing has been written about this song.
You must be a registered user to be able to post a message