| Nú ætla ég að segja sögu þér, |
|
|
Ég set það upp þú bara trúir mér. |
|
|
Það var í fyrra vor um morgunstund |
|
|
ég vakknaði af ósköp sætum blund |
|
|
og klæddi mig í kjólinn rauða, nýja. |
|
|
Þá kallaði hún amma Sussu bía! |
|
|
Þú hefur atað allan kjólinn neðan. |
|
|
Ætlarðu ekki að bíða, telpa, á meðan |
|
|
að ég bursta á þér nýja kjólinn? |
|
|
Ætlar þú að mölva sundur stólinn? |
|
|
Bíddu, meðan beltið að þér kræki! |
|
|
Bíddu, eða vöndinn strax ég sæki! |
|
|
Þarna sleistu sundur bæði böndin! |
|
|
Bíddu nú, á meðan ég sæki vöndinn! |
|
|
|
Ég vildi ekki bíða, en hentist út á hlað, |
|
|
því hann er sár, hann vöndur, já, já, meir en það. |
|
|
Hann er bæði hræðilega stór |
|
|
og hefir stundum gefið börnum klór. |
|
|
Einu sinni undan honum blæddi, |
|
|
en amma gamla mig á bola hræddi |
|
|
og sagði Telpa, hættu strax að hljóða! |
|
|
Heyrirðu ekki, gamla vælu-skjóða? |
|
|
Annars læt ég bola bíta þig! |
|
|
Ég beit á vör og reyndi að stilla mig. |
|
|
En svo varð amma sæt og ósköp góð |
|
|
og sagð. iLitla hjartans elsku blóð! |
|
|
Hérna færðu stóran, stóran mola. |
|
|
Ég steypi í sjóinn honum vonda bola. |
|
|
Vertu nú, heillin, hjá enni ömmu þinni. |
|
|
|
Nú held ég áfram fyrri sögu minni. |
|
|
Nú, nú, ég var hlaupin út á hlað |
|
|
hálfu fyrr en amma vissi það. |
|
|
Og það var logn, og loftið var svo blátt! |
|
|
Þá lék af glaði bæði stórt og smátt. |
|
|
Og blessuð sólin skein svo skært og blítt. |
|
|
Í skugganum var jafnvel nærri of hlýtt. |
|
|
Hún Móra litla lá við bæjarsund, |
|
|
en lambið var að bíta og hlaupa niður á grund, |
|
|
ofurlítil gimbur, grá með svartan fót, |
|
|
nei, grá með hvítar hosur. Sú var ekki ljót! |
|
|
Snati var að vappa um völlinn til og frá. |
|
|
Á varpanum sat hún kisa og sagði Mjá, mjá, mjá! |
|
|
Haninn sagði og hreykti sér á haug, |
|
|
hunangið úr fíflunum randaflugan saug, |
|
|
spóinn var að vella og væla suður í flóa, |
|
|
og vængi sína þöndur lóur út um móa. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ég var nú svona að skoppa og hoppa hér og þar |
|
|
og hendast ú tog suður og elta flugurnar. |
|
|
Þá vissi ég ekki fyrr, en það vildi svo til, |
|
|
en valt ég ofan hólinn og niður í bæjargil. |
|
|
Ég meiddist ekki vitund, ég valt það eins og tunna. |
|
|
En veiztu hvað, þá sat hún þar hún Gunna |
|
|
og Helgi, sem sækir vatn í brunninn. |
|
|
Ég sá hann kyssti Gunnu beint á munninn! |
|
|
Þau ráku upp hljóð og hlupu beint til mín, |
|
|
og Helgi sagði Þú ert mikið svín! |
|
|
En Gunna sagð Góða viltu þegja |
|
|
En guð veit, ég var ekkert að segja. |
|
|
Ég þagði eins og dúkka, dustaði bara kjólinn |
|
|
og dansaði svo aftur upp á bæjarhólinn. |
|
|
|
Svo fór ég inn til ömmu. Hún var að skera sköku. |
|
|
Hún skammaði mig ekkert, en gaf mér stóra köku. |
|
|
Og söguna ég sagði henni ömmu, |
|
|
ég sagði hana líka bæði pabba og mömmu, |
|
|
ég sagði hana öllum. Sumum fannst það lítið, |
|
|
þó sögðu miklu fleiri. En hvað það var skrýtið! |
|
Home
