Þegar hnígur húm að Þorra, |
|
oft ég hygg til feðra vorra, |
|
:.:og þá fyrst og fremst til Snorra, |
|
|
|
Áður sat hann skýr að Skúla, |
|
og þar skálda lét sinn túla, |
|
:.:bæði um hann og Hákon fúla, |
|
|
|
Fögur knáttu gullker geiga, |
|
sem að gaman væri að eiga, |
|
:.:full af safa sætra veiga, |
|
|
|
Snorri kallinn kunni að svalla, |
|
og að kæta rekka snjalla, |
|
:.:þegar húmi tók að halla, |
|
|
|
Og hann þoldi að þreyta bögur |
|
og að þylja fornar sögur, |
|
:.:já, allt fram til klukkan fjögur, |
|
þá fór hann í sitt ból:.: |
|
|
Samt frá hilmi heim hann stundar |
|
út til helgrar fósturgrundar |
|
:.:og sitt skip að búa skundar |
|
|
|
Þá kom bann frá herra Hákon, |
|
sem var harður eins og Drákon. |
|
:.:"Ég er hákon -," sagði Hákon, |
|
|
|
"Ég vil út! Ég vil út að bragði! |
|
Ég vil út", þá kempan sagði. |
|
:.:"Ég vil út," og út hann lagði |
|
|
|
Af því beið hann bana síðar, |
|
fyrir buðlungs vélar stríðar. |
|
:.:Síðan gráta hrímgar hlíðar |
|
og holt um Borgarfjörð.:.: |
|