| Ég fór í sumarfrí í fyrra upp í sveit, |
|
|
og yngismeyju þar ég undurfagra leit. |
|
|
Hún mælti orð sem ei úr huga mínum mást, |
|
|
mitt hjarta söng hún er, mín sumarást. |
|
|
|
|
Ég er svo ung og óreynd ennþá vinur minn. |
|
|
Mín sumarást er ei til reiðu en um sinn. |
|
|
Mín minning mun þó brátt úr hug þínum mást, |
|
|
ef ég aðeins er þín sumarást. |
|
|
|
|
Við vorum ung og þá er ástin oft svo heit, |
|
|
hún gerðist bæði rjóð og ósköp undirleit. |
|
|
Því máttu vita það að von aldrei brást, |
|
|
um að yrði hún mín sumarást. |
|
|
|
|
Ég er svo ung og óreynd ennþá vinur minn. |
|
|
Mín sumarást er ei til reiðu en um sinn. |
|
|
Mín minning mun þó brátt úr huga þínum mást, |
|
|
ef ég aðeins er þín sumarást. |
|
|
|
|
Sumarið leið og leið við löngu búið var, |
|
|
ég aldrei gleyma mun því sem að gerðist þar. |
|
|
Þá henni bauð ég mína ævilöngu ást, |
|
|
er ég kvaddi mína ljúfu sumarást. |
|
|
|
|
Við erum bæði ung og óreynd enn um sinn, |
|
|
en ef að sumarástin endist veturinn. |
|
|
Og ef við brestur hvorki áræði né þor, |
|
|
Þá mun ég bíða þín sem brúður næsta vor |
|
|
Home
