| Smávinir fagrir, foldarskart, |
|
|
fífill í haga, rauð og blá |
|
|
brekkusóley, við mættum margt |
|
|
muna hvort öðru að segja frá. |
|
|
Prýðið þér lengi landið það, |
|
|
sem lifandi guð hefur fundið stað |
|
|
ástarsælan, því ástin hans |
|
|
allstaðar fyllir þarfir manns. |
|
|
|
|
vallarstjörnur um breiða grund, |
|
|
fegurstu leiðarljósin mér. |
|
|
Lék ég að yður marga stund. |
|
|
Nú hef ég sjóinn séð um hríð |
|
|
og sílalætin smá og tíð. - |
|
|
Munurinn raunar enginn er, |
|
|
því allt um lífið vitni ber. |
|
|
|
Faðir og vinur alls, sem er, |
|
|
annastu þennan græna reit. |
|
|
Blessaðu, faðir, blómin hér, |
|
|
blessaðu þau í hverri sveit. |
|
|
Vesalings sóley, sérðu mig? |
|
|
Sofðu nú vært og byrgðu þig. |
|
|
Hægur er dúr á daggarnótt. |
|
|
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt! |
|
|
|
Smávinir fagrir, foldarskart, |
|
|
finn ég yður öll í haganum enn. |
|
|
Veitt hefur Fróni mikið og margt |
|
|
miskunnar faðir. En blindir menn |
|
|
meta það aldrei eins og ber, |
|
|
unna því lítt, sem fagurt er, |
|
|
telja sér lítinn yndisarð |
|
|
að annast blómgaðan jurtagarð. |
|
Home
