|
|
|
Fílarnir eru lúnir eftir langan dag í sólinni |
|
|
og þeir leggjast á árbakkanum. Þá munar í lúrinn. |
|
|
Og hann klifrar upp fótinn og upp á herðakambinn ’þeirra með skrúbb |
|
|
og klút, „Fílahirðirinn minn frá Súrín.“ |
|
|
| |
Og ég sit í öðrum heimi er ég horfi á þig |
|
| |
mér fyrir hugskotssjónum nær þér kemst ég ekki. |
|
| |
Því gegn um þetta líf hef ég gengið aftur á bak |
|
| |
og gert mér úr því þá allra mýkstu hlekki. |
|
|
|
Og hvílíkt reigindjúp það var og ótrúlegt sem opnaðist |
|
|
mér í augunum svörtu svo fullt af framandi blíðu. |
|
|
Þegar leit ég til þín heillaður og höndin mín brá á leik |
|
|
í hárinu ’þínu svo biksvörtu og stríðu. |
|
|
| |
Ég var bara að leita að ævintýrum. „Einn enn sem kemur og fer.“ |
|
| |
Við vorum eins og fiðrildi í nóttinni mjúku, dimmu. |
|
| |
En hörundið þitt brúna það var mýkra en allt sem er mjúkt, |
|
| |
og mig hafði aldrei órað fyrir neinu svo grimmu. |
|
|
|
Þú horfðir til mín og augun ’þín voru alvarleg og spyrjandi |
|
|
og engan mun gastu fundið á erri og elli. |
|
|
Og ég brosi á móti og það lifnaði kannski líka’ í augum þér, bros |
|
|
og ég ljóma’ eins og jólatré á Austurvelli. |
|
|
| |
Já! Vinurinn minn fargri, þú ert fjarri um sinn, |
|
| |
meðan finnst engin önnur brú sem má þar duga. |
|
| |
Og hvernig svo sem veröldin hún vendir sér öll og snýst, |
|
| |
þú verður mér samt ætið efst í huga. |
|
|
|
Og seint um kvöldið lágum við svo saman tveir og nörtuðum |
|
|
í sætklýstruð hrísgrjón og Mangó á hótelinu. |
|
|
Og ég gleymi engu, ekki fremur en fílarnir sem þú reiðst |
|
|
og við finnumst í einhverju lífi, þessu eða hinu. |
|
|
| |
Því ég elska þig litli hjarðsveinninni minn og hörundið þitt brúnt. |
|
| |
og í haganum ’þínum vildi ég alltaf búa. |
|
| |
því gærdagurinn er ekkert meiri en minningin og þú veist |
|
| |
að morgundeginum, honum er valt að trúa. |
|
|
|
Mér fannst stundum eins og þú (kanski) jafnvel elskaðir mig svolítið |
|
|
en allavegana gafstu það sem þú áttir. |
|
|
Og þú grést í hljóði og tárin ’þín söltu gerðu ’þig aftur barn |
|
|
og ’þú grúfðir ’þig í koddann og svo kvöddumst við hryggir og sáttir. |
|
|
| |
En á þeim bjarta morgni þegar endirinn er vís |
|
| |
þá uppljúkast dyr og skörð koma’ í múrinn. |
|
| |
Og hann stendur þar, breiðir út faðminn sinn að fagna mér eins og þá |
|
| |
Fílahirðirinn minn frá Súrín. |
|
Home
