| Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöld sín frá, |
|
|
liggur dáleiðandi þokan glugga þínum á. |
|
|
Himininn brotnar í ljóðum, nakið undur, |
|
|
kristaldýr í garðinum molnar sundur. |
|
|
| |
Hálfluktum augum starði ég inn, |
|
| |
rafmagnað ljósið strauk mína kinn. |
|
| |
Hvíslandi þögnin reis úr dvalanum í gær, |
|
| |
bergmál vorsins í garðinum hennar grær. |
|
|
|
Á heitum kvöldum hún kallar mig sinn vin, |
|
|
með augu eins og demanta, sem lýsa upp himininn. |
|
|
Hún dansar fram á nætur í tunglsjósinu, tryllt, |
|
|
gulli roðið hár hennar þyrlast úfið, villt. |
|
|
| |
Garðinn hennar vöktuðu sex japanskir vígamenn, |
|
| |
sem aldrei fóru af verðinum, nema einn og einn í senn. |
|
| |
Ef þú vilt hana gleðja skaltu senda á morgun blóm, |
|
| |
hún hefur stærra hjarta, dýpri augu, en páfinn í Róm. |
|
|
|
Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöl sín frá, |
|
|
mun dáleiðandi þokan liggja glugga þínum á. |
|
|
Augu þín sljóvga líkt og þú rýnir í svartan hyl, |
|
|
milli þín og drauma hennar liggur fingurbreytt bil. |
|
Home
