| Nú ætla ég að syngja ykkur lítið fallegt ljóð |
|
|
Um ljúfan dreng sem fallinn er nú frá, |
|
|
um dreng sem átti sorgir, en ávallt samt þó stóð |
|
|
sperrtur þó að sitthvað gengi á. |
|
|
|
Í kofaskrífli bjó hann sem lítinn veitti yl, |
|
|
svo andvaka á nóttum oft hann lá, |
|
|
Portúgal hann teigað, það gerði ekkert til, |
|
|
það tókst með honum yl í sig að fá. |
|
|
|
|
| |
drykkjuskap til frægðar sér hann vann. |
|
|
|
Börnum var hann góður en sum þó hræddust hann |
|
|
hæddu hann og gerðu að honum gys, |
|
|
þau þekktu ei litlu greyin þennan mæta mann |
|
|
margt er þa ðsem börnin fara á mis. |
|
|
|
|
| |
drykkjuskap til frægðar sér hann vann. |
|
|
|
Munið þið að dæma ei eftir útlitinu menn, |
|
|
ýmsum yfir þessa hluti sést. |
|
|
Til er það að flagð er undir fögru skinni enn, |
|
|
fegurðin að innan þykir best. |
|
|
|
Nú ljóðið er á enda um þennan sómasvein, |
|
|
sem að þráði brennivín úr sæ, |
|
|
hann liggur nú á kistubotni og lúin hvílir bein |
|
|
í kirkjugarði í Vestmannaeyjabæ. |
|
Home
