| Eitt sinn kom til mín yngismær |
|
|
með augun blíð sem ljómuðu brún og skær. |
|
|
Ég gerðist bráður og bað um hönd |
|
|
og biddu fyrir þér, mér héldu engin bönd. |
|
|
| |
Ég var ungur þá og hýr á brá |
|
| |
en ekki féll henni við mig þó. |
|
| |
Hún kvaðst ei vilja væskilsgrey |
|
| |
og ég varð að skilja' hana eftir í Mexíkó. |
|
|
|
Mætt hef ég síðan meyjafjöld |
|
|
og margar buðu mér hjarta sitt auð og völd. |
|
|
Að orðum þeirra ég aðeins hló, |
|
|
mér efst í huga var mærin frá Mexíkó. |
|
|
| |
Ég var ungur þá og hýr á brá |
|
| |
en ekki féll henni við mig þó. |
|
| |
Hún kvaðst ei vilja væskilsgrey |
|
| |
og ég varð að skilja' hana eftir í Mexíkó. |
|
|
|
Hvert sem fer ég um fjarlæg lönd, |
|
|
hvert sem fleyið ber mig að sjávarströnd. |
|
|
Ætíð er lít ég í augun brún, |
|
|
heitt ég óska að þarna stæði hún. |
|
|
| |
Því mín æskuást mun aldrei mást, |
|
| |
enga gleði mér lífið bjó, |
|
| |
þar til ég fer um fjarlæg ver |
|
| |
og færi hana burtu frá Mexíkó. |
|
Home
