| Það var um nótt, þú drapst á dyr hjá mér, |
|
|
að dyrnar opnuðust af sjálfu sér |
|
|
og inn þú komst og kveiktir ljós mér hjá. |
|
|
Ég kraup að fótum þér í hljóðri þrá. |
|
|
|
Þú lagðir hönd að brjósti mér svo blítt |
|
|
að birta tók og mér varð aftur hlýtt. |
|
|
Ó, þráða stund, hve létt varð leiðin heim |
|
|
um loftbraut hugans, vorsins bjarta geim. |
|
|
|
Er óskir rætast, bætist böl og stríð |
|
|
í bláma fjarlægðar sést liðin tíð, |
|
|
en við oss blasir björt og fögur strönd |
|
|
og bak við hana sólrík draumalönd. |
|
|
|
Þá leiðumst við í lífsins helgidóm |
|
|
í ljúfum sporum vaxa munablóm. |
|
|
Og fótmál vor, hvert skref á skammri stund, |
|
|
þó skiljumst hér er heit um endurfund. |
|
Home
