| Í rauðbláu húmi sólin sest niður |
|
|
Yfir sjónum er miðnætur friður |
|
|
Þar er vitinn sem vakir allar nætur |
|
|
Varlega aldan snerti okkar fætur. |
|
|
Sporin í sandinum hverfa eins og árin |
|
|
Eins hefur gróið yfir gömlu sárin. |
|
|
| |
Og jörðin hún snýst um sólina |
|
|
| |
Og jörðin hún snýst um sólina |
|
|
|
|
Dimmblá skýin skreyta sjónarhringginn. |
|
|
Þú skoðar sem barnið þarabinginn |
|
|
Og hlátur þinn fyllir mig fögnuði þess |
|
|
Sem finnur að lífið hefur valið sess |
|
|
Við hlið hennar allt þar til lífinu lýkur. |
|
|
Lifa með henni það er að vera ríkur. |
|
|
| |
Og jörðin hún snýst um sólina |
|
|
| |
Og jörðin hún snýstum sólina |
|
|
|
|
Svo loka ég augunum örlitla stund |
|
|
Augnablikið ´sinn hljóðlátan fund. |
|
|
Og hjartað hvíslar:ástin er göldrótt |
|
|
Og hafið verður eitt augnablik hljótt |
|
|
Ást okkar er orðin stór og sterk |
|
|
Ég elska þig mitt falega furðuverk |
|
|
| |
Og jörðin hún snýst um sólina |
|
|
| |
Og jörðin hún snýstum sólina |
|
|
Home
