|
|
|
Fyrir vestan er veturinn stríður |
|
|
vokir yfir byggð og tíminn líður. |
|
|
Með sólvana daga, dapurlegan róm |
|
|
dreymir ekki alla himnanna blóm. |
|
|
|
Vegirnir lokast, veturinn hamast, |
|
|
vörnin er engin, þorpið lamast. |
|
|
Menn horfa upp í hlíðina, sjá ekki neitt |
|
|
himinn og jörð renna saman í eitt. |
|
|
|
Dag eftir dag snjónum kyngdi niður, |
|
|
dúnmjúk mjöll, þessi hvíti friður. |
|
|
Í rökkrinu þorpið sýndist svo smátt, |
|
|
svo fór hann að hvessa úr annarri átt. |
|
|
| |
Og með vindinum kemur kvíðinn, |
|
|
| |
Og fjallið það öskrar svo fellur öll hlíðin |
|
| |
og húsin þau hverfa í kófið. |
|
|
|
Eitt andartak stóð tíminn kyrr, |
|
|
æddi síðan inn um glugga og dyr. |
|
|
Hreif burt vonir, reif upp rætur, |
|
|
einhvers staðar engill grætur. |
|
|
|
Hvers vegna hér - menn spá og spyrja, |
|
|
spurningar flæða hvar á að byrja. |
|
|
Fólkið á þig kallar Kristur, |
|
|
kvölin nístir bræður og systur. |
|
|
|
Tárin eru leið til að lækna undir |
|
|
lífið er aðeins þessar stundir. |
|
|
Gangverk lífsins þau látlaust tifa |
|
|
og við lærum með sorginni að lifa. |
|
|
|
|
Home
