| Ég vil stilla mína strengi, ég vil syngja lítið ljóð |
|
|
um þann ljúfa draum, sem út í bláinn fló, |
|
|
ég vil syngja mína söngva um hið fagra, unga fljóð, |
|
|
sem að forðum ég unni meir en nóg! |
|
|
Ó! þú kærastan mín kær, litla káta Víkurmær! |
|
|
Þinna kossa ég minnist enn í dag. |
|
|
Þér til dýrðar vil ég stilla mína strengi þetta kvöld! |
|
|
Þú ert stúlkan, sem átt mitt kvæðalag. |
|
|
|
Ó, ég man þá dýrðardaga og þau dásamlegu kvöld |
|
|
og þær draumanætur við þinn heita barm. |
|
|
og ég man þá björtu fegurð, þegar vorið hafði völd |
|
|
og þú vafðir mig hvítum, mjúkum arm. |
|
|
Hún er engu öðru lík, þessi æskurómantík, |
|
|
þegar unga hjartað slær svo villt og fljótt, |
|
|
þá er guðdómlegt að vaka tvö og vera saman ein |
|
|
úti' í vorljósri, heitri júnínótt! |
|
|
|
Hverju vori fylgir sumar, hverju sumri fylgir haust, |
|
|
og hið sama lögmál réði þinni ást. |
|
|
Það var naumast hægt að segja, að hún entist endalaust! |
|
|
Nú er of seint um slíkan hlut að fást. |
|
|
Því að kærastan mín kær, þessi káta Víkurmær, |
|
|
er nú konuefni stórútgerðarmanns. |
|
|
Ég er ráðinn fyrir skolli drjúgan skilding, annað kvöld, |
|
|
til að skemmta - í brúðkaupinu hans! |
|
Home
