| Þegar allt er gengið niður |
|
|
|
heyrist kunnuglegur kliður |
|
|
úti er friður. Ró fyrir bí. |
|
|
|
Það er víst of fljótt að fagna |
|
|
fokið er í skjólin flest. |
|
|
Hratt og vel ég reiði magna. |
|
|
Þau munu þagna. Sólin er sest. |
|
|
| |
Nú trúi ég og treyst’á það |
|
| |
að takist einsog stefnt var að; |
|
|
|
|
| |
Ég trúi því að nú sé lag, |
|
| |
það komi tíð með bættum hag, |
|
| |
og dagur eftir þennan dag |
|
|
|
|
|
|
Í fjarskanum er felustaður; |
|
|
|
Það veit að vísu enginn maður |
|
|
hvers það er hagur, hver þar á skjól. |
|
|
|
Allt í einu gerist undur, |
|
|
|
|
En eftir sem áður dýr eru ráð. |
|
|
| |
Nú trúi ég og treyst’á það |
|
| |
að takist einsog stefnt var að; |
|
|
|
|
| |
Ég trúi því að nú sé lag, |
|
| |
það komi tíð með bættum hag, |
|
| |
og dagur eftir þennan dag |
|
|
|
|
Home
