| Æ ljúfast var að vakaástin mín |
|
|
vetrarnætur dimmar við brjóstin þín |
|
|
þegar kalt er í veðri og vindurinn hvín |
|
|
þá vekur fölur máninn börnin sín. |
|
|
|
Hversu ljúft var að hlægja og gera grín |
|
|
grafa sig undir þitt hvíta lín |
|
|
og opna þitt heita hjartaskrín |
|
|
hverfa loks þangað sem ástin skín. |
|
|
| |
Í húminu svala ég ligg og læt mig dreyma |
|
| |
leyfi sorginni að vaka í mínu hjarta |
|
| |
og sakna hlýju þinna handa. |
|
|
| |
Og fyrri tíðar myndir í myrkrinu svarta |
|
| |
magnast hverju sinni er ég anda. |
|
| |
Ég er orðinn of gamall til að gleyma. |
|
Home
